Ik volgde gisteren delen van het Algemeen Overleg Klimaat in de Tweede Kamer. Het debat was levendig, alle partijen roerden zich. Geregeld nam Staatssecretaris Mansveld de volgende doelstelling in de mond: 80 tot 95% reductie van CO2 in 2050.

Deze doelstelling wordt bijna achteloos gedropt en alle aanwezigen lijken ‘m heel gewoon te vinden. Niemand lijkt zich er iets van aan te trekken dat 80 tot 95% CO2-reductie in 2050 volstrekt onhaalbaar is. Praktisch onhaalbaar, bedoel ik dan.

Roger Pielke jr. heeft in zijn uitstekende boek The Climate Fix voorgerekend wat dit soort doelstellingen in de praktijk inhouden: het openen van één nieuwe kerncentrale iedere dag tussen nu en 2050. En dan hanteert hij gematigde aannamen voor de groei van de mondiale energiebehoefte.

Gisteren in de trein op weg naar een klimaatsymposium in Delft (over ijskappen) kwam ik toe aan een recent artikel van Pielke en Morgan Bazilian: Making Energy Access Meaningful. In dat stuk plaatsen ze schattingen van het International Energy Agency (IEA) over toekomstig energiegebruik in ontwikkelingslanden in perspectief. Het IEA geeft bewoners in dat soort landen weliswaar ’toegang tot energie’ in 2030, maar de hoeveelheid energie per capita is zo laag dat de term ’toegang’ een wel enigszins wrange betekenis krijgt.

Een illustratief plaatje is hun figuur 2:

Het onderste balkje geeft aan wat het IEA verstaat onder ’toegang tot energie’: 250 kWh per jaar voor een gezin op het platteland (5 personen per gezin) en 500 kWh per jaar voor een gezin in de stad. Amerikanen gebruiken nu gemiddeld 13.400 kWh per jaar.

Om 250 kWh per jaar in perspectief te plaatsen vergelijken Pielke en Bazilian dit met het branden van een 60 W gloeilamp gedurende 4 uur per dag: dat komt al neer op 90 kWh per jaar. De 50 tot 100 kWh/jaar per persoon komt neer op 0,5% van de energieconsumptie van de gemiddelde Amerikaan en 1,7% van die van een Bulgaar.

Energie is welvaart
Energie en welvaart zijn nauw aan elkaar gekoppeld. Een paar miljard mensen uit de armoede halen betekent dus hen toegang geven tot een behoorlijke hoeveelheid energie. De werkelijke energie-uitdaging waar we voor staan (bv gehele wereldbevolking op het niveau van Bulgarije brengen) is derhalve veel groter dan het IEA ons doet voorkomen. Uiteraard heeft dit ook gevolgen voor de klimaatdiscussie.

Pielke en Bazilian dragen niet zozeer oplossingen aan voor dit dilemma maar willen dat het de volle aandacht krijgt:

The course of development followed by virtually all nations demonstrates that people around the world desire a high-energy future. Our plea is that we begin to recognize that fact, and focus more attention and resources on positively planning for, and indeed bringing about, that future. […]

Ultimately, a focus on energy access at a low threshold limits our thinking, and thus our options. Adopting a more ambitious conception of energy access brings conflicting priorities, as well as the scale of the challenge, more clearly into focus and makes hidden assumptions more difficult to avoid. Now more than ever the world needs to ensure that the benefits of modern energy are available to all and that energy is provided as cleanly and efficiently as possible. This is a matter of equity, first and foremost, but it is also an issue of urgent practical importance. Economic and technological challenges are hard enough; let us not add a failure of imagination to that mix.

Het zou geen gek idee zijn als het AO Klimaat Roger Pielke eens uitnodigt om tekst en uitleg te geven.

0 0 stemmen
Artikel waardering